Ewagriusz z Pontu urodził się ok. 345 roku w mieście Ibora (dzisiejsza Turcja). Jego rodzina miała żywy kontakt z Bazylim Wielkim. Po śmierci Bazylego był w Konstantynopolu wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu pomagając mu w walce z arianami. W 382 roku udał się do Jerozolimy, gdzie przyjął mniszą szatę na Wielkanoc 383 r. w klasztorze kierowanym przez Melanię Starszą i Rufina z Akwilei. Za ich radą wyruszył do Egiptu, gdzie po krótkim okresie swoistego „nowicjatu” w Nitrii zamieszkał w półpustelniczej osadzie Cele (Kellia), położonej na południowy wschód od Aleksandrii. Spędził tam szesnaście lat aż do śmierci w 399 roku. Ewagriusz pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Nazywano go „filozofem na pustyni” i „pierwszym mnichem teologiem”. Był pierwszym mnichem egipskim, który podjął się pisania, stając się teoretykiem życia pustelniczego i duchowego.
6 konsekwencji acedii:
- Beznadzieja. Utrata nadziei.
- Małoduszność. Nie żyjemy w głębokim życiu duchowym. Brak postępu duchowego. Nie poświęcamy czasu na modlitwę przed Najświętszym Sakramentem, nie czytamy Biblii oraz innych wartościowych książek.
- Błądzenie umysłu. To rodzi niepokój umysłu, mamy problem z ciekawością.
- Lenistwo, opieszałość w przestrzeganiu przykazań. Jeśli podstawowe przykazania wydają się zbyt trudne, to już nie dbamy np. o uczestnictwo we mszy św., albo nie popełnianie cudzołóstwa. Po tym już łatwo przechodzimy do kolejnego punktu.
- Nienawiść. Przykazania już nie tylko są zaniedbywane, ale zaczyna się nienawiść do przykazań.
- Niechęć, uraza, złość (ang. spite) do wszystkich, zalecających przestrzeganie przykazań. Krytyka katechistów, księży, biskupów, ponieważ reprezentują te dobra duchowe, których nienawidzimy.